How can we hang on to a dream?
Kan een droom verder gaan, ook als degene die de droom had inmiddels vertrokken is? Kan een droom geboren worden en dan langzaam maar zeker een eigen leven gaan leiden of spat die droom dan uit elkaar?
Kun je verder gaan met de droom van iemand anders en is het dan nog wel dezelfde droom? Of hebben verschillende mensen misschien dromen, die prima op elkaar blijken aan te sluiten?
Voor deze en vergelijkbare vragen stonden PCC en wij, toen Ineke Bosman ons eind 2008 (zeer tot onze verrassing!) vroeg de leidinggevende taken m.b.t. PCC van haar over te nemen en wij (wellicht tot haar verrassing) “ja” hebben geantwoord! Zij kondigde haar vertrek per eind 2009 aan en droeg in de loop van 2009 gefaseerd al haar verantwoordelijkheden én de Spirit van PCC (!) aan ons over.
Er waren twijfels, jazeker en niet bij de minsten, bijv. bij de 2 Ghanese leden van het bestuur van PCC. Zij vroegen zich af hoe het verder zou gaan met Hand in Hand na het vertrek van Maame Ineke, de oprichter en jarenlange inspirator? Zou alles misschien heel snel als een plumpudding in elkaar zakken?
Gelukkig, dat gebeurde in het geheel niet, de Spirit van PCC bleek wel degelijk bestand tegen de grote verandering! Na het vertrek van Ineke bewees de Community haar grote vitaliteit. PCC blijkt inmiddels, 20 jaar na het prille begin, een zeer volwassen leefgemeenschap te zijn!
Het was natuurlijk wel even wennen voor iedereen, die grote verandering in de leiding in 2009. De kinderen van PCC pasten zich het eerste aan. Zoals overal ter wereld, toonden ook de kinderen van onze Community hun grote flexibiliteit, zij zijn “gewoon” verdergegaan met hun leven en wonen nog steeds met heel veel plezier en liefde samen in hun eigen dorp. Zij zijn en blijven de ware dragers van de Spirit van PCC!
Er zijn sinds 2009 nieuwe kinderen bijgekomen, die de Community verder versterkt hebben. Inmiddels telt PCC al 11 nieuwe bewoners en nu in totaal 65 vaste bewoners plus 15 jong volwassenen in de beschutte werkplaats. Helaas verloren wij ook 4 jongeren aan de dood, waarvan zelfs 3 in het afgelopen jaar. Net als in elk ander dorp liggen in het dorpsleven van PCC geluk en verdriet heel dicht bij elkaar, zij horen beide bij het leven!
Maar het geluk overheerst en natuurlijk de trots, dat de Community zeer toekomstbestendig is gebleken. Nog steeds zien wij veel glimlachende gezichten en maken diverse kinderen verrassende en onverwachte ontwikkelingen door, nog steeds wordt vrijwel iedere bezoeker getroffen door het unieke karakter en de bijzondere sfeer van PCC. Nieuwe caregivers komen, ervaren caregivers gaan, maar de Spirit van PCC blijft altijd bestaan, voor iedereen zichtbaar en voelbaar!
Veel is er gebeurd in de afgelopen jaren! Er zijn diverse nieuwe ontwikkelingen te melden, zoals de bouw van het Education Centre en de start van de Summer School en ook de realisatie van een ruimte met wasmachines. Veel oudere gebouwen zijn gerenoveerd en enkele nieuwe gebouwen zijn erbij gekomen, bijv. het Vlinderhuis en natuurlijk de nieuwe keuken. De Ghanese leden van de Board, Baffo en Joe Emma, zijn heel erg gegroeid in hun rol als dagelijkse leiders en dragen nu nog meer verantwoordelijkheid voor de goede gang van zaken in de Community. En Jeannette en ik, wij zijn heel trots en blij dat wij nu onze beste krachten aan deze Community en aan de goede zorg voor alle 80 kinderen kunnen geven.
Zo leeft die bijzondere droom, die in 1992 begon, nog elke dag voort. Het is misschien hier en daar een beetje anders, maar in belangrijke mate nog steeds dezelfde droom, een droom die nu al 20 jaar duurt! En een droom die bewijst dat Marco Borsato het gelukkig fout had, toen hij zong: “Dromen zijn bedrog” . De droom van PCC is zeker geen bedrog en geen zeepbel en evenmin een plumpudding of een roze wolk, het is een uiting van groot geloof in de Vrede van Christus, een teken van onverwoestbare hoop en een bewijs van liefde, die bergen kan verzetten.
Alle reden dus om het 20-jarig jubileum uitgebreid te vieren en dat doen we dan ook graag en met veel enthousiasme, op 28 en 29 december a.s. in Nkoranza, in aanwezigheid van alle oprichters, inclusief Ineke en Bob. De voorbereidingen zijn in volle gang en het belooft een prachtig festijn te worden.
Een van mijn eerste columns in deze rubriek (net als de 1e DVD over PCC) droeg de naam: “You never walk alone” een titel die helemaal bij PCC past. Tijdens het schrijven van deze column komt de titel van een heel ander lied bij mij omhoog: “How can we hang on to a dream?”
Wel, elke dag opnieuw is goed zichtbaar hoe het verder is gegaan met die prachtige droom over PCC, een droom van geloof, hoop en liefde. Maar de meeste van deze is de liefde!
Voor deze en vergelijkbare vragen stonden PCC en wij, toen Ineke Bosman ons eind 2008 (zeer tot onze verrassing!) vroeg de leidinggevende taken m.b.t. PCC van haar over te nemen en wij (wellicht tot haar verrassing) “ja” hebben geantwoord! Zij kondigde haar vertrek per eind 2009 aan en droeg in de loop van 2009 gefaseerd al haar verantwoordelijkheden én de Spirit van PCC (!) aan ons over.
Er waren twijfels, jazeker en niet bij de minsten, bijv. bij de 2 Ghanese leden van het bestuur van PCC. Zij vroegen zich af hoe het verder zou gaan met Hand in Hand na het vertrek van Maame Ineke, de oprichter en jarenlange inspirator? Zou alles misschien heel snel als een plumpudding in elkaar zakken?
Gelukkig, dat gebeurde in het geheel niet, de Spirit van PCC bleek wel degelijk bestand tegen de grote verandering! Na het vertrek van Ineke bewees de Community haar grote vitaliteit. PCC blijkt inmiddels, 20 jaar na het prille begin, een zeer volwassen leefgemeenschap te zijn!
Het was natuurlijk wel even wennen voor iedereen, die grote verandering in de leiding in 2009. De kinderen van PCC pasten zich het eerste aan. Zoals overal ter wereld, toonden ook de kinderen van onze Community hun grote flexibiliteit, zij zijn “gewoon” verdergegaan met hun leven en wonen nog steeds met heel veel plezier en liefde samen in hun eigen dorp. Zij zijn en blijven de ware dragers van de Spirit van PCC!
Er zijn sinds 2009 nieuwe kinderen bijgekomen, die de Community verder versterkt hebben. Inmiddels telt PCC al 11 nieuwe bewoners en nu in totaal 65 vaste bewoners plus 15 jong volwassenen in de beschutte werkplaats. Helaas verloren wij ook 4 jongeren aan de dood, waarvan zelfs 3 in het afgelopen jaar. Net als in elk ander dorp liggen in het dorpsleven van PCC geluk en verdriet heel dicht bij elkaar, zij horen beide bij het leven!
Maar het geluk overheerst en natuurlijk de trots, dat de Community zeer toekomstbestendig is gebleken. Nog steeds zien wij veel glimlachende gezichten en maken diverse kinderen verrassende en onverwachte ontwikkelingen door, nog steeds wordt vrijwel iedere bezoeker getroffen door het unieke karakter en de bijzondere sfeer van PCC. Nieuwe caregivers komen, ervaren caregivers gaan, maar de Spirit van PCC blijft altijd bestaan, voor iedereen zichtbaar en voelbaar!
Veel is er gebeurd in de afgelopen jaren! Er zijn diverse nieuwe ontwikkelingen te melden, zoals de bouw van het Education Centre en de start van de Summer School en ook de realisatie van een ruimte met wasmachines. Veel oudere gebouwen zijn gerenoveerd en enkele nieuwe gebouwen zijn erbij gekomen, bijv. het Vlinderhuis en natuurlijk de nieuwe keuken. De Ghanese leden van de Board, Baffo en Joe Emma, zijn heel erg gegroeid in hun rol als dagelijkse leiders en dragen nu nog meer verantwoordelijkheid voor de goede gang van zaken in de Community. En Jeannette en ik, wij zijn heel trots en blij dat wij nu onze beste krachten aan deze Community en aan de goede zorg voor alle 80 kinderen kunnen geven.
Zo leeft die bijzondere droom, die in 1992 begon, nog elke dag voort. Het is misschien hier en daar een beetje anders, maar in belangrijke mate nog steeds dezelfde droom, een droom die nu al 20 jaar duurt! En een droom die bewijst dat Marco Borsato het gelukkig fout had, toen hij zong: “Dromen zijn bedrog” . De droom van PCC is zeker geen bedrog en geen zeepbel en evenmin een plumpudding of een roze wolk, het is een uiting van groot geloof in de Vrede van Christus, een teken van onverwoestbare hoop en een bewijs van liefde, die bergen kan verzetten.
Alle reden dus om het 20-jarig jubileum uitgebreid te vieren en dat doen we dan ook graag en met veel enthousiasme, op 28 en 29 december a.s. in Nkoranza, in aanwezigheid van alle oprichters, inclusief Ineke en Bob. De voorbereidingen zijn in volle gang en het belooft een prachtig festijn te worden.
Een van mijn eerste columns in deze rubriek (net als de 1e DVD over PCC) droeg de naam: “You never walk alone” een titel die helemaal bij PCC past. Tijdens het schrijven van deze column komt de titel van een heel ander lied bij mij omhoog: “How can we hang on to a dream?”
Wel, elke dag opnieuw is goed zichtbaar hoe het verder is gegaan met die prachtige droom over PCC, een droom van geloof, hoop en liefde. Maar de meeste van deze is de liefde!
