Wat een geweldig feest!!
We hebben er 20 jaar op moeten wachten, maar het was het wachten helemaal waard! Na maanden van voorbereidingen was het eindelijk zover. Op 28 en 29 december jl. hebben wij met elkaar op grootse wijze het 20-jarig jubileum van Hand in Hand kunnen vieren!
Voor deze gelegenheid was het voetbalveld van PCC helemaal omgebouwd tot feestterrein, met voor iedereen voldoende beschutting tegen de zon, honderden stoelen en een heuse Ghanese geluidsinstallatie (de kenners weten wat dat betekent!!).
Hoe de viering van het jubileum ook zo uitpakken, we hadden besloten dat de kinderen in ieder geval centraal zouden staan, juist zij zouden maximaal moeten genieten. De eerste dag van het jubileum was dan ook tot Dag van de Kinderen uitgeroepen en dat is het helemaal geworden.
Het ochtendprogramma zat vol met diverse, altijd weer spannende kinderspelletjes zoals zaklopen en hardlopen (waarbij overigens ook caregivers graag en tot ieders plezier onderling hun krachten meten) plus een kindervoetbalwedstrijd. Dit keer was het een wedstrijd met de prachtige nieuwe voetbalshirts van Kids United voor één van de teams, zodat we in ieder geval de beide ploegen goed uit elkaar konden houden. Het enthousiasme was de eerste ochtend al geweldig groot, het was duidelijk dat de feestelijke stemming iedereen in zijn greep had.
’s Middags was een speciaal programma, met o.a. het PCC koor, het PCC kinderkoor en de eerste delen van het “eerbetoon” aan onze kinderen. Daarbij werden diverse kinderen één voor één met hun vaak trieste voorgeschiedenis aan alle aanwezige gasten voorgesteld, waarna zij tot ieders bewondering mochten tonen waar zij goed in zijn, bijv. in zingen, dansen, een gedicht voordragen etc. Niet hun zwakte, maar hun kracht kwam zo naar voren en het was elke keer weer indrukwekkend. De absolute topper hierbij was Emmanuella, die op de 2e dag iedereen liet zien hoe goed zij inmiddels met een potlood in haar mond het hele alfabet kan schrijven! Mensen waren tot tranen toe geroerd en diep onder de indruk door de presentaties èn prestaties van de kinderen. Zo hadden zij nog nooit naar kinderen met een verstandelijke beperking gekeken.
Deze dag werd afgerond met leuke cadeautjes voor alle kinderen uit handen van Bob Maram en daarna een prima en uitbundige PCC party, met o.a. het vlees van een zelf geslachte koe…..
Wat een prachtig feest was het en ….. dit was nog maar de eerste dag!!
Want het allermooiste moest nog komen, de grote officiële jubileum dag op 29 december. Die dag deden we iets wat we nog nooit eerder hebben gedaan: we gingen in een bruisende muzikale optocht door de straten van Nkoranza, alle kinderen die konden lopen plus alle caregivers en bezoekers en continue ondersteund door een swingende brassband! De niet zo mobiele kinderen gingen in een grote bus achter de stoet aan en keken hun ogen uit. Wat een fantastisch gevoel was het, iedereen liep in de Parade in de prachtige, speciaal voor dit jubileum gemaakte gele en groene T-shirts en danste en zong onafgebroken, bijna 2 uur lang. In Nkoranza keek men verbaasd naar deze stoet, wie waren al deze mensen en deze bijzondere kinderen? Het verkeer werd voor ons stilgelegd en velen liepen naar de straat toe om dit bijzondere spektakel te aanschouwen en te bewonderen en enthousiast voor ons te klappen en naar ons te zwaaien.
Overheersend was een enorm gevoel van blijdschap en trots, de caregivers dansten soms voor de stoet uit en dan weer naar achteren en niemand werd moe, we konden de hele wereld aan! Paul Agyapong liep als gangmaker voor de stoet uit en zorgde ervoor dat er geen moment van verslapping was. Geen voet kon stil blijven staan, geen arm die niet enthousiast zwaaide.
Waauw, wat een geweldig gevoel om samen met alle kinderen van PCC zo trots en zelfbewust naar buiten te kunnen treden. Wat een enorm gevoel van verbondenheid gaf dit, om nooit te vergeten en liefst één keer per jaar te herhalen!
Na 2 uur kwamen we moe, maar uiterst voldaan terug op het terrein van PCC en toen moest het officiële middagprogramma eigenlijk nog beginnen. Het kan niet op en alle lezers zijn natuurlijk heel benieuwd hoe dit verder is gegaan.
Maar het verslag van dat laatste deel bewaren we voor de volgende Alberts Corner, anders wordt het teveel extase voor één column!
Wordt dus spoedig vervolgd!
Hoe de viering van het jubileum ook zo uitpakken, we hadden besloten dat de kinderen in ieder geval centraal zouden staan, juist zij zouden maximaal moeten genieten. De eerste dag van het jubileum was dan ook tot Dag van de Kinderen uitgeroepen en dat is het helemaal geworden.
Het ochtendprogramma zat vol met diverse, altijd weer spannende kinderspelletjes zoals zaklopen en hardlopen (waarbij overigens ook caregivers graag en tot ieders plezier onderling hun krachten meten) plus een kindervoetbalwedstrijd. Dit keer was het een wedstrijd met de prachtige nieuwe voetbalshirts van Kids United voor één van de teams, zodat we in ieder geval de beide ploegen goed uit elkaar konden houden. Het enthousiasme was de eerste ochtend al geweldig groot, het was duidelijk dat de feestelijke stemming iedereen in zijn greep had.
’s Middags was een speciaal programma, met o.a. het PCC koor, het PCC kinderkoor en de eerste delen van het “eerbetoon” aan onze kinderen. Daarbij werden diverse kinderen één voor één met hun vaak trieste voorgeschiedenis aan alle aanwezige gasten voorgesteld, waarna zij tot ieders bewondering mochten tonen waar zij goed in zijn, bijv. in zingen, dansen, een gedicht voordragen etc. Niet hun zwakte, maar hun kracht kwam zo naar voren en het was elke keer weer indrukwekkend. De absolute topper hierbij was Emmanuella, die op de 2e dag iedereen liet zien hoe goed zij inmiddels met een potlood in haar mond het hele alfabet kan schrijven! Mensen waren tot tranen toe geroerd en diep onder de indruk door de presentaties èn prestaties van de kinderen. Zo hadden zij nog nooit naar kinderen met een verstandelijke beperking gekeken.
Deze dag werd afgerond met leuke cadeautjes voor alle kinderen uit handen van Bob Maram en daarna een prima en uitbundige PCC party, met o.a. het vlees van een zelf geslachte koe…..
Wat een prachtig feest was het en ….. dit was nog maar de eerste dag!!
Want het allermooiste moest nog komen, de grote officiële jubileum dag op 29 december. Die dag deden we iets wat we nog nooit eerder hebben gedaan: we gingen in een bruisende muzikale optocht door de straten van Nkoranza, alle kinderen die konden lopen plus alle caregivers en bezoekers en continue ondersteund door een swingende brassband! De niet zo mobiele kinderen gingen in een grote bus achter de stoet aan en keken hun ogen uit. Wat een fantastisch gevoel was het, iedereen liep in de Parade in de prachtige, speciaal voor dit jubileum gemaakte gele en groene T-shirts en danste en zong onafgebroken, bijna 2 uur lang. In Nkoranza keek men verbaasd naar deze stoet, wie waren al deze mensen en deze bijzondere kinderen? Het verkeer werd voor ons stilgelegd en velen liepen naar de straat toe om dit bijzondere spektakel te aanschouwen en te bewonderen en enthousiast voor ons te klappen en naar ons te zwaaien.
Overheersend was een enorm gevoel van blijdschap en trots, de caregivers dansten soms voor de stoet uit en dan weer naar achteren en niemand werd moe, we konden de hele wereld aan! Paul Agyapong liep als gangmaker voor de stoet uit en zorgde ervoor dat er geen moment van verslapping was. Geen voet kon stil blijven staan, geen arm die niet enthousiast zwaaide.
Waauw, wat een geweldig gevoel om samen met alle kinderen van PCC zo trots en zelfbewust naar buiten te kunnen treden. Wat een enorm gevoel van verbondenheid gaf dit, om nooit te vergeten en liefst één keer per jaar te herhalen!
Na 2 uur kwamen we moe, maar uiterst voldaan terug op het terrein van PCC en toen moest het officiële middagprogramma eigenlijk nog beginnen. Het kan niet op en alle lezers zijn natuurlijk heel benieuwd hoe dit verder is gegaan.
Maar het verslag van dat laatste deel bewaren we voor de volgende Alberts Corner, anders wordt het teveel extase voor één column!
Wordt dus spoedig vervolgd!
