Het zal lang niet altijd lukken om aan deze vragen te voldoen, maar Michael stond al enige tijd op mijn “to do” lijst, dus aan die wens voldoe ik graag!
 
Wie kent hem niet, onze Michael? Geen enkele nieuwe bezoeker van PCC ontsnapt aan zijn aandacht, Michael is er steeds als de kippen bij om mensen op zijn manier welkom te heten. Met zijn blijheid en charmante glimlach loopt hij op ze af, omhelst ze alsof hij ze al jaren kent en begint dan meestal een onnavolgbaar verhaal te vertellen. Zo richt hij de aandacht van vrijwel iedere gast op hem. Dat duurt overigens nooit lang, want in Michael’s hoofd schieten nieuwe impulsen vrijwel continue heen en weer, zijn spanningsboog omvat slechts seconden. Michael is dan ook een schoolvoorbeeld van een kind met ADHD. Tevens heeft hij een matige verstandelijke beperking.
 
Michael is nu ong. 13 jaar en hij woont al 8 jaar in PCC. Daarvoor was hij, ergens in de Volta Region, zwervend op straat gevonden en na een verblijf van 2 jaar in Osu Children’s Home is hij hier gekomen, waar hij sinds 2005 opgegroeid is van een klein jongentje tot een heuse puber. De ondeugd straalt uit zijn ogen!
Michael heeft graag aandacht en hij is bepaald niet blij als hij meent die onvoldoende te krijgen. Hij heeft een gulle lach, maar kan ook hartverscheurend huilen, als hij zich tekortgedaan voelt en dat gebeurt helaas nogal eens. Dan kan hij zich helemaal laten gaan en alles roepen wat hem op dat moment invalt en dat zijn niet alleen maar lieve en nette woorden……….!
 
Fameus zijn ook de tafelmanieren van Michael. Het schaaltje met eten van anderen is voor hem altijd veel interessanter dan zijn eigen eten, soms kiepert hij zijn eigen schaal nog halfvol met eten pardoes leeg om zo snel mogelijk op jacht te kunnen gaan. Gelukkig is er nu een vorm van oplossing gevonden, want sinds vorig jaar eet hij aan een eigen tafel, wat verder bij de anderen vandaan en één van de vrijwilligers heeft dan de moeilijke taak om Michael tijdens het eten en op andere manieren bezig te houden totdat de andere kinderen voldoende gelegenheid hebben gehad om hun schaal leeg te eten.
 
Michael heeft een zeer onderzoekende geest, alles wat hij in handen krijgt bekijkt hij enthousiast, maar helaas doet hij dat meestal niet erg zachtzinnig of subtiel. Regelmatig sneuvelt zo een apparaat, een bril, een telefoon of een boek, waar hij wat leuke bladzijden uit scheurt, zijn dynamische geest heeft geen tijd om iets voorzichtig of kalm te doen.
Opmerkelijk genoeg heeft Michael een paar jaar geleden Baffo, onze project director, uitgekozen als zijn vader in PCC en op die manier heeft hij Baffo actief bij de zorg in PCC betrokken! Als Michael iets niet bevalt, dan rent hij naar snel Baffo toe om deze te vertellen welk onrecht hem aangedaan is, natuurlijk in de hoop dat Baffo dan zonder aarzelen in zijn voordeel zal ingrijpen en ook al trapt Baffo daar meestal niet in, Michael blijft op Baffo afrennen. Gelukkig heeft de rustige geest van Baffo vaak een kalmerende invloed op Michael.
 
Michael heeft veel ontzag voor de politie en als hij het weer eens te bont gemaakt heeft, dan roepen de caregivers soms “Politie” in de hoop dat Michael dan even inbindt. Soms werkt het en stopt hij, maar inmiddels lijkt de truc niet meer te werken, hij trapt er niet meer in.
 
Mocht je in PCC op bezoek komen, dan hoef je niet naar Michael te zoeken, hij zoekt jou wel op en hij zorgt ervoor dat jij je geen moment verveelt….!
Want het levensmotto van Michael lijkt te zijn: “never a dull moment” en daar doet hij erg zijn best voor!