Hoe gaat het met…. deel 5??
Er zijn opnieuw enkele verzoeken bij ons binnengekomen
om in de Alberts Corner wat meer te vertellen over een paar bewoners van PCC met wie sommige lezers zich zeer verbonden voelen.
Graag voldoe ik aan die verzoeken en dus schrijf ik vandaag over 3 van onze bewoners:
John Papa
Het is een bijzonder kind en dat blijft hij! John Papa, inmiddels zo’n 10 jaar oud, zoekt nog steeds op bijzondere manieren contact met anderen en communiceert op een voor ons onnavolgbare manier. Hij laat niet verstaanbare klanken horen, gebaart druk en veel met zijn armen, friemelt onrustig met zijn vingers en deelt regelmatig ook wel (al is het minder dan voorheen!) een goedbedoelde doch stevige tik of schop uit. Waarschijnlijk doet hij dat vanuit de filosofie: “zo krijg ik zeker aandacht” en dat klopt natuurlijk helemaal!
Je ziet de gedachte “negatieve aandacht is ook aandacht” ook wel bij sommige politici, mogelijk heeft John Papa dat van hen afgekeken….., wie zal het zeggen??
Ondanks verwoede pogingen om hem helemaal zindelijk te maken gaat het toch nog wel eens mis, maar je ziet in zijn blik dat hij zich dat dan wel degelijk bewust is.
Het is duidelijk dat John Papa langzaam maar zeker iets ouder en rustiger wordt en op zijn manier geniet van de ruimte en de vrijheid van PCC.
Mabel
Mabel, zo’n jaar of 24 oud en inmiddels al 10 jaar bij ons, verandert eigenlijk niet zoveel, hooguit wordt zij langzaam maar zeker wel wat steviger, zij houdt van lekker en veel eten. Een probleem dat wij van meer kinderen met Down kennen. Zij is nog steeds graag in gezelschap van anderen, momenteel zien wij haar vaak met Dede, maar Mabel is niet kieskeurig met haar vrienden, zij heeft er dan ook een heleboel.
Soms komt zij met een smartelijke blik in haar gezicht op ons af als zij het gevoel heeft dat iemand haar iets heeft aangedaan, maar zij laat zich gelukkig heel gemakkelijk en graag troosten.
Mabel is een tevreden en gezellige jonge vrouw, misschien soms een beetje lui, maar zij kan nog steeds heel actief en dynamisch dansen.
Graag voldoe ik aan die verzoeken en dus schrijf ik vandaag over 3 van onze bewoners:
John Papa
Het is een bijzonder kind en dat blijft hij! John Papa, inmiddels zo’n 10 jaar oud, zoekt nog steeds op bijzondere manieren contact met anderen en communiceert op een voor ons onnavolgbare manier. Hij laat niet verstaanbare klanken horen, gebaart druk en veel met zijn armen, friemelt onrustig met zijn vingers en deelt regelmatig ook wel (al is het minder dan voorheen!) een goedbedoelde doch stevige tik of schop uit. Waarschijnlijk doet hij dat vanuit de filosofie: “zo krijg ik zeker aandacht” en dat klopt natuurlijk helemaal!
Je ziet de gedachte “negatieve aandacht is ook aandacht” ook wel bij sommige politici, mogelijk heeft John Papa dat van hen afgekeken….., wie zal het zeggen??
Ondanks verwoede pogingen om hem helemaal zindelijk te maken gaat het toch nog wel eens mis, maar je ziet in zijn blik dat hij zich dat dan wel degelijk bewust is.
Het is duidelijk dat John Papa langzaam maar zeker iets ouder en rustiger wordt en op zijn manier geniet van de ruimte en de vrijheid van PCC.
Mabel
Mabel, zo’n jaar of 24 oud en inmiddels al 10 jaar bij ons, verandert eigenlijk niet zoveel, hooguit wordt zij langzaam maar zeker wel wat steviger, zij houdt van lekker en veel eten. Een probleem dat wij van meer kinderen met Down kennen. Zij is nog steeds graag in gezelschap van anderen, momenteel zien wij haar vaak met Dede, maar Mabel is niet kieskeurig met haar vrienden, zij heeft er dan ook een heleboel.
Soms komt zij met een smartelijke blik in haar gezicht op ons af als zij het gevoel heeft dat iemand haar iets heeft aangedaan, maar zij laat zich gelukkig heel gemakkelijk en graag troosten.
Mabel is een tevreden en gezellige jonge vrouw, misschien soms een beetje lui, maar zij kan nog steeds heel actief en dynamisch dansen.
Emmanuella
Op 17 december a.s. hoopt Emmanuella haar 12e verjaardag te vieren en omdat zij vlak na haar geboorte naar PCC gekomen is, valt in haar geval haar leeftijd ook samen met de lengte van haar verblijf in PCC. Zij kent dus geen ander leven dan haar gezinsleven in PCC, met caregiver Joyce als haar toegewijde moeder en Philomena en Kojo Patrick als haar grote zus en kleine broertje.
Door de zeer opvallende aard van haar beperkingen (geen armen en geen benen) blijft Emmanuella altijd weer de aandacht van iedere bezoeker van PCC trekken, er is blijkbaar geen ontkomen aan. Emmanuella gaat daar goed mee om en kan prima aangeven wanneer zij dergelijke belangstelling wel op prijs stelt en wanneer niet.
Met diverse hulpmiddelen is zij tegenwoordig in staat (enigszins) zelfstandig te eten en te “wandelen”, dat laatste met de shuffle-walker. Dit hulpmiddel helpt haar om zoveel mogelijk te bewegen en….. ook om niet teveel aan te komen….!
Emmanuella bezoekt al jarenlang dagelijks de gewone basisschool in Nkoranza, samen met Stephen, Nana Agyei en Gabriel. Zij gaat graag naar school en schrijft met haar mond sneller dan veel andere kinderen met hun hand. Tegelijkertijd
is zij zich wel degelijk bewust van het feit dat zij “anders” is dan alle andere kinderen. Tot nu toe lijkt zij daar gelukkig goed mee om te gaan.
Emmanuella gaat nu haar puberteit tegemoet en wij zijn heel benieuwd hoe zij zich in die fase van haar leven zal ontwikkelen.
In PCC hopen wij Emmanuella nog heel lang een veilig en liefdevol thuis te bieden.