Emmanuella is helaas met ernstige afwijkingen ter wereld gekomen, zelfs zo ernstig dat haar ouders haar niet als hun kind wilden of konden accepteren. Ema heeft namelijk geen armen en geen benen en is daardoor bij vrijwel alles in haar leven op hulp van anderen aangewezen. Het doet echt pijn als je haar voor het eerst ziet en dan nadenkt over het feit dat zij altijd zal moeten leven met deze zeer grote beperkingen. Zij kan niet zelfstandig eten of drinken, zij kan zichzelf niet of nauwelijks verplaatsen, zij kan niet zelf naar toilet gaan, zij kan zich niet kleden, ……. zij kan niets van dat al.
 
Sinds haar komst in de Community wordt zij zeer liefdevol verzorgd door haar Caregiver, of beter gezegd: haar “moeder” Joyce en daarnaast zijn ook vele anderen in PCC zeer bereid haar te verzorgen en te helpen. Je kunt Ema dan ook rustig wel een beetje verwend noemen. De eerste jaren werd zij steeds rondgedragen door Joyce en verder kon zij alleen maar liggen of met veel steun rechtop zitten. Inmiddels kan Ema zich heel snel en handig omrollen en het lukt haar ook om, bijna zonder hulp, vanuit liggen rechtop te gaan zitten zonder een steuntje in de rug, al is het wel een beetje een labiel evenwicht. Geestelijk lijkt Ema gelukkig wel normaal en sinds augustus 2009 gaat zij dan ook, samen met Stephen, naar een gewone basisschool, de Nation Builders School en alhoewel dit een Private School is, is de Headmaster zo vriendelijk om ons helemaal geen lesgeld in rekening te brengen. En de andere kinderen op school zorgen ook goed voor haar! Ema heeft gelukkig een positief karakter, maar zij heeft ook een duidelijke, eigen wil. Weglopen kan ze niet, maar als zij iets niet wil, dan kan zij wel heel erg duidelijk en luid “No” zeggen, daar is geen misverstand over mogelijk. Zij zit graag in het (zwem)bad en geniet dan van het water. Zij leert ook om haar mond en lippen maximaal te gebruiken. Om haar mondspieren te oefenen heeft zij vaak een ballon tussen haar tanden, waarbij zij die ballon dan steeds opblaast en daarna weer laat leeglopen.
 
“He, ik ben er ook” Rond Oud & Nieuw dit jaar kregen alle kinderen en caregivers een paar mooie schoenen, geschonken door de firma Crocs. Iedereen kwam passen om zijn of haar schoenen uit te zoeken, althans dat dachten wij. Tot wij op een bepaald moment hoorden dat Ema heel verdrietig was, want waarom kreeg zij niet, net als iedereen, van die mooie schoenen?? Dom, dom, dom, wij dachten dat schoenen geven aan Ema niet zo passend zou zijn. Maar Ema dacht daar heel anders over, want waarom zou zij overgeslagen worden, als iedereen iets moois krijgt…….? En zo geschiedde, Ema eiste haar volwaardige plaats in de Community op en zij wil op zo’n moment ook net als alle andere kinderen behandeld worden en dus ook gewoon “haar schoenen” ontvangen. Het was een “very touching” moment, misschien wel heel symbolisch voor het leven van Ema. Zij zal, door haar handicap, nooit “normaal” kunnen functioneren, maar zij wil wel gewoon net als alle anderen behandeld worden, en terecht!!
 
Eind goed, al goed: op dit plaatje zien wij een blij lachende Ema met haar mooie nieuwe schoenen in de vorm van een mooie, wat forse halsketting. Is het geen prachtgezicht? Go, Ema, go, je zult je sterke wil in de rest van je leven hard nodig hebben!