Shalomina, een vondeling vindt nieuw thuis!

December 2008, vlak voor Kerstmis. Een kind is achtergelaten bij het hek van de Shalom school, vlak naast de ingang van Hand in Hand. Het blijkt een meisje van misschien 7 of 8 jaar te zijn, met een lichamelijke handicap (een verlamming aan de linker kant van haar lichaam met een dwangstand van haar linkervoet) en daarnaast ook een geestelijk beperking.

[ Na enig overleg wordt zij opgenomen in de Community, hoe kan het ook anders, zo vlak voor Kerst?
Er wordt nog wel enig onderzoek gedaan naar de ouders c.q. naar degene die haar daar te vondeling heeft gelegd, maar dat levert niets op. Dus blijft zij in de Community en zij wordt, naar de vindplaats, Shalomina genoemd.
 
Shalomina keek in het begin vaak een beetje bezorgd en wat angstig en zij spreekt ook heel weinig, maar zij lijkt de omgeving wel goed in zich op te nemen. Maar ja, wat een schok moet het eigenlijk zijn om als kind zomaar achtergelaten te worden en in één keer iedereen en alles te verliezen, alles dat vertrouwd was.
Ze had een vrij laag gewicht toen ze bij ons binnenkwam, maar inmiddels is dat bepaald wel anders!
De eerste periode zorgt Joyce voor haar, later wordt dat Christiana. Aanvankelijk kreeg zij een oude rolstoel in gebruik, maar dankzij de fysio mensen uit Nederland krijgt zij al heel snel haar stoere eigen rolstoel.
 
Shalomina voelt zich steeds meer en meer op haar gemak, zij roept af en toe “Hé” als ze je aandacht wil en ze heeft een heel innemende lach.
Dit jaar is er een looprek van bamboe gemaakt, waar vooral Aaron en Shalomina gebruik van maken (en ook de ezels, omdat ze dan heerlijk kunnen schuren tegen het uiteinde van de bamboestok….).
Shalomina staat daar ’s morgens vroeg als een vorstin, met één hand aan de bamboestok en zwaaiend met de andere hand, met een vertederende glimlach en af en toe een luide roep om aandacht.
Ik schrijf: staat, maar dat moet zijn: stond. Want in februari jl. is Shalomina geopereerd aan haar linkervoet (dat lukt overigens alleen na ernstig aandringen van Ineke, de artsen wilden Shalomina aanvankelijk niet helpen, want “ze is toch gehandicapt” …..) en in maart jl. is zij begeleid door Christiana naar Nsawam gegaan, naar het orthopedisch revalidatiecentrum (OTC) aldaar. Zij verblijft daar inmiddels al 3 maanden en zij doet het daar heel goed, maar het oefenen duurt bij haar wel wat langer, omdat haar linkerarm ook erg zwak is.
Overigens, ik heb heel veel waardering voor Christiana, die al 3 maanden lang van huis is, weg uit haar vertrouwde omgeving en ver van al haar bekenden in Nkoranza. Al die tijd zorgt zij onafgebroken voor Shalomina in Nsawam. Onlangs hadden wij de gelegenheid om Christiana en Shalomina daar te bezoeken en het was een hartverwarmend weerzien. Shalomina heeft nu twee benen in het gips en probeert te leren lopen aan de looprekken aldaar.
Blijkbaar prikkelt het OTC haar een heleboel, want zij praat duidelijk meer dan daarvoor.
In Nsawam kwamen wij ook nog een echte coryfee tegen, de 84 jaar oude broeder Tarcisius, die 50 jaar geleden dit OTC heeft opgericht en er door de jaren heen een landelijk beroemd Revalidatiecentrum van heeft gemaakt.
 
Je wordt niet vrolijk als je daar in het OTC rondloopt en je ziet al die mensen met forse handicaps, na amputatie van 1 of soms zelfs 2 armen of benen, of met andere beperkingen. Maar je wordt wel heel vrolijk van de sfeer en van de entourage daar! De patiënten zijn duidelijk heel positief over het feit dat zij daar, onder deskundige begeleiding en met veel hulpmiddelen, kunnen werken aan hun revalidatie. Zij krijgen vaak ook eenvoudige protheses aangemeten. Soms betekent dit voor hen een wereld van verschil, het verschil tussen lopend of kruipend door het leven gaan!
 
En wij, wij werden heel vrolijk van Shalomina, zij was duidelijk blij ons te zien en heel trots op haar gips. Laten we hopen dat het gestelde doel (leren lopen) door haar ook snel bereikt kan worden.
Shalomina, een heel lief kind, een vondeling die in PCC een nieuw thuis heeft gevonden!