Weer terug in PCC
Het heeft even geduurd, maar hier is dan weer een nieuwe column in Alberts Corner, dit keer weer vanuit Nkoranza, waar Jeannette en ik afgelopen dinsdag veilig en wel zijn aangekomen.
Het begint een nieuwe routine in ons leven te worden, om zo vanuit ons “normale” Nederlandse leven heel snel over te schakelen naar ons “andere leven”, hier in Ghana op deze zeer bijzondere plek, de prachtige Hand in Hand Community.
Voordat we dinsdag goed en wel de Hand in Hand compound konden oprijden bleek dat het allerlaatste stukje van de weg naar PCC (voor de kenners: het laatste stukje van de weg over het ziekenhuisterrein) eind vorige week door de zware regen tijdens deze regentijd gedeeltelijk was weggespoeld. Gelukkig is de weg inmiddels ten dele hersteld, dus wij konden, zij het met enige moeite, PCC bereiken. En wat de overbrugging van deze weg over het laatste regenwaterriool betreft: goed dat de G 8 eraan komt, want reparatie is hier echt heel hard nodig!
Overigens, sinds wij hier zijn heeft het nauwelijks nog geregend, maar dat zal wel toeval zijn.
Het weerzien met de kinderen en de caregivers was, zoals altijd, enorm hartelijk en warm. Ahmed was dit keer de eerste die op ons af kwam rennen, met zijn altijd aanwezige blijheid en enthousiasme en daarna vele anderen, het deed ons heel goed om iedereen weer te zien en alle verhalen te horen.
De huiduitslag, waarover ik vorige keer schreef, is inmiddels behandeld en de therapie lijkt gelukkig goed aan te slaan.
Wij waren natuurlijk ook erg benieuwd naar onze 4 nieuwe bewoners, d.w.z. de kinderen die wij eind juli in Accra hadden gezien en die inmiddels alweer een aantal weken geleden zijn opgenomen in de Community. Zij lijken het gelukkig alle vier goed te doen en vooral de 2 kleine jongens, Kwame Ayim en Kwaku Jacob, zijn volgens de caregivers erg “sweet”!
Het aantal permanente bewoners is hierdoor al boven de 60 (!) gekomen en er zijn ook nog 15 semipermanente bewoners uit de werkplaats, naast alle caregivers en vrijwilligers, kortom genoeg mensen, die hier elke dag hand in hand kunnen gaan! En wat een voorrecht voor ons om met hen mee te mogen lopen!
Het einde van de schoolvakanties is aangebroken en dat betekent dat alle werkplaatsjongeren één voor één terugkeren en het is mooi om te zien hoe enthousiast ook zij door hun medebewoners worden ontvangen èn hoe blij zij zijn om weer terug in “hun Community” te zijn.
Bij de caregivers zijn er enkele nieuwe gezichten, de afgelopen maand zijn Andrews en Augustina vertrokken voor het volgen van een vervolgopleiding. Welkom aan Vida en Hannah!
Wat dit keer vooral opvalt is dat kinderen met een geestelijke beperking ook over een prima geheugen kunnen beschikken. Kwame Addai ziet ons voor het eerst na 8 weken en onmiddellijk maakt hij een beweging met zijn hand over de grond, van een autootje waarmee hij kan spelen, omdat hij zich herinnert dat hij de vorige keer van ons een autootje kreeg. Kofi Asare komt tijdens de ochtendwandeling naast mij lopen en begint spontaan hetzelfde lied te zingen, dat wij in juli samen hebben geoefend. En John Ambrose Faberson komt op mij af en maakt een beweging met zijn hand voor de mond, want hij had ons voor ons vertrek gevraagd of wij een mondharmonica voor hem wilden meenemen, net zo één als Kofi Asare al heeft. En de volgende morgen hebben wij hem heel blij mee kunnen maken met zijn eigen mondharmonica! M’Afia en Dede zetten samen met Jeannette onmiddellijk weer “Row, row, row the boat” in, dat hoort bij hun vaste ochtendritueel. En zo kunnen we nog wel even doorgaan, om duidelijk te maken dat er vaak weinig mis is met het geheugen van onze kinderen.
Kortom, we are back in town en dat voelt heel vertrouwd en heel goed.
Wij voelen ons echt bevoorrechte mensen, dat wij in ons leven van “het beste van 2 werelden” kunnen genieten!
Voordat we dinsdag goed en wel de Hand in Hand compound konden oprijden bleek dat het allerlaatste stukje van de weg naar PCC (voor de kenners: het laatste stukje van de weg over het ziekenhuisterrein) eind vorige week door de zware regen tijdens deze regentijd gedeeltelijk was weggespoeld. Gelukkig is de weg inmiddels ten dele hersteld, dus wij konden, zij het met enige moeite, PCC bereiken. En wat de overbrugging van deze weg over het laatste regenwaterriool betreft: goed dat de G 8 eraan komt, want reparatie is hier echt heel hard nodig!
Overigens, sinds wij hier zijn heeft het nauwelijks nog geregend, maar dat zal wel toeval zijn.
Het weerzien met de kinderen en de caregivers was, zoals altijd, enorm hartelijk en warm. Ahmed was dit keer de eerste die op ons af kwam rennen, met zijn altijd aanwezige blijheid en enthousiasme en daarna vele anderen, het deed ons heel goed om iedereen weer te zien en alle verhalen te horen.
De huiduitslag, waarover ik vorige keer schreef, is inmiddels behandeld en de therapie lijkt gelukkig goed aan te slaan.
Wij waren natuurlijk ook erg benieuwd naar onze 4 nieuwe bewoners, d.w.z. de kinderen die wij eind juli in Accra hadden gezien en die inmiddels alweer een aantal weken geleden zijn opgenomen in de Community. Zij lijken het gelukkig alle vier goed te doen en vooral de 2 kleine jongens, Kwame Ayim en Kwaku Jacob, zijn volgens de caregivers erg “sweet”!
Het aantal permanente bewoners is hierdoor al boven de 60 (!) gekomen en er zijn ook nog 15 semipermanente bewoners uit de werkplaats, naast alle caregivers en vrijwilligers, kortom genoeg mensen, die hier elke dag hand in hand kunnen gaan! En wat een voorrecht voor ons om met hen mee te mogen lopen!
Het einde van de schoolvakanties is aangebroken en dat betekent dat alle werkplaatsjongeren één voor één terugkeren en het is mooi om te zien hoe enthousiast ook zij door hun medebewoners worden ontvangen èn hoe blij zij zijn om weer terug in “hun Community” te zijn.
Bij de caregivers zijn er enkele nieuwe gezichten, de afgelopen maand zijn Andrews en Augustina vertrokken voor het volgen van een vervolgopleiding. Welkom aan Vida en Hannah!
Wat dit keer vooral opvalt is dat kinderen met een geestelijke beperking ook over een prima geheugen kunnen beschikken. Kwame Addai ziet ons voor het eerst na 8 weken en onmiddellijk maakt hij een beweging met zijn hand over de grond, van een autootje waarmee hij kan spelen, omdat hij zich herinnert dat hij de vorige keer van ons een autootje kreeg. Kofi Asare komt tijdens de ochtendwandeling naast mij lopen en begint spontaan hetzelfde lied te zingen, dat wij in juli samen hebben geoefend. En John Ambrose Faberson komt op mij af en maakt een beweging met zijn hand voor de mond, want hij had ons voor ons vertrek gevraagd of wij een mondharmonica voor hem wilden meenemen, net zo één als Kofi Asare al heeft. En de volgende morgen hebben wij hem heel blij mee kunnen maken met zijn eigen mondharmonica! M’Afia en Dede zetten samen met Jeannette onmiddellijk weer “Row, row, row the boat” in, dat hoort bij hun vaste ochtendritueel. En zo kunnen we nog wel even doorgaan, om duidelijk te maken dat er vaak weinig mis is met het geheugen van onze kinderen.
Kortom, we are back in town en dat voelt heel vertrouwd en heel goed.
Wij voelen ons echt bevoorrechte mensen, dat wij in ons leven van “het beste van 2 werelden” kunnen genieten!
