Het verhaal van Daniël
“Toen ik samen met mijn moeder op de markt was, stuurde zij mij op pad om rijst te kopen. Nadat ik dit gedaan had, liep ik terug naar mijn moeder, maar die was verdwenen.
Ik heb de hele middag op haar gewacht en ben ’s avonds op het busstation op een bankje gaan slapen, net zoals ik andere mensen zag doen.”
Daniël kan nog steeds heel goed vertellen hoe zijn moeder hem ruim 4 jaar geleden achterliet. Hij weet ook waarom: “Omdat ik altijd zo lastig was”.
Op 10 april 2006 is Daniël door de politie van Suhum naar Social Welfare gebracht, waarna hij op 3 mei werd overgeplaatst naar het Osu Children’s Home in Accra. Na een verblijf daar van ruim 4 jaar is hij op 10 augustus 2010 naar Hand in Hand gekomen, wij schatten hem op dat moment ongeveer 10 – 11 jaar oud. Hij heeft een lichte verstandelijke handicap en daarnaast last van epilepsie, opvallend bij hem is dat hij vaak, terwijl hij staat èn blijft staan, lichte aanvallen van epilepsie krijgt. Vlak daarna loopt hij weer verder, alsof er niets gebeurd is.
De eerste zes weken in PCC zijn moeilijk voor hem. Hij mist de bekendheid van zijn vorige woonplek, vindt de structuur hier nog moeilijk te hanteren, hij gaat het liefst zijn eigen gang. In de vier jaar in Osu heeft hij blijkbaar zijn eigen, vrije gedrag kunnen ontwikkelen, zonder enige structuur aangeboden te krijgen en zonder veel correctie op zijn gedrag. En nu zit hij opeens hier, in Hand in Hand, in een nieuwe en nog vreemde omgeving, waar iedereen wat van hem wil. Hij accepteert nauwelijks gezag, verveelt zich soms en doet dingen die niet toegestaan zijn, zoals het vernielen van de net nieuw gemaakte stenen voor het bouwproject, over muren en op daken klimmen en geregeld andere kinderen slaan. Daarbij is Daniël een druk baasje dat niet goed kan stil zitten.
Sommige caregivers hier vinden deze nieuwkomer eigenlijk nogal lastig en best storend voor de gemeenschap. Zij hebben aanvankelijk veel moeite met hem, omdat hij niet goed luistert, maar als duidelijk is dat hij het fijn vindt om kleine opdrachtjes te krijgen, proberen ze die aan hem te geven en zowaar lijkt Daniël zich dan beter te gedragen.
Totdat hij zijn zin niet krijgt…. Dan wordt hij onredelijk kwaad en op zo’n moment valt hij terug in zijn oude “lastige” gedrag: hij gaat een hoog monotoon geluid maken, negeert iedereen, duwt en slaat en is niet meer aanspreekbaar.
Als je dan later, wanneer hij weer rustig is, met hem spreekt, dan zie je een kind met onzekere ogen, op zoek naar veiligheid en vriendschap, veiligheid die hij in ieder geval de laatste 4 jaar en misschien ook daarvoor niet heeft gehad. “Waarom deed je zo vervelend?” vragen wij hem en hij legt uit dat hij soms “crazy” in zijn hoofd wordt en dan vervelende dingen gaat doen. Het is wel heel aandoenlijk, dat hij dit allemaal zelf zo goed kan beschrijven en uitleggen.
In 1e instantie kreeg hij op PCC voor hem enigszins verwarrende signalen. Hij mocht meedoen met de grote jongens bij het voetballen en dat doet hij graag en fanatiek, aan de andere kant moest hij ’s middags ook met de kleintjes een poosje gaan rusten in de siëstaruimte en daar voelde hij zich duidelijk veel te groot voor.
Na zes weken in PCC maken wij betere afspraken met hem en met zijn caregiver Ebenezer, hoe wij verwachten dat hij zich zal gedragen en wat we hem kunnen bieden. Deze jongen lijkt in onze ogen veel meer in huis te hebben dan alleen maar “rondhangen”.
Het zwembad vindt hij geweldig leuk, hij geniet elke middag weer van deze mooie toevoeging aan zijn leven, zeker nadat Jeannette hem een mooie, goed passende zwembroek heeft gegeven. Als een trotse puber loopt hij er mee rond, net als met zijn nieuwe gymschoenen voor school!
Hij functioneert inderdaad beter als hij duidelijke opdrachten krijgt en deze goed uitvoert, waardoor hij zich waardevol en gewaardeerd voelt. Gelukkig blijkt hij heel goed met Bright en Charity te kunnen opschieten, hij vindt het restaurant ook machtig interessant. Het duurt dus niet lang of wij krijgen op een avond ons eten geserveerd door Daniël, die met een trotse glimlach de borden op tafel neerzet. Even later zit hij dan samen met Charity en Josephine ontspannen bij de keuken enkele bekende liederen te zingen. En natuurlijke ontfermt hij zich graag, samen met Bright, over de restjes die van het eten overblijven. Op zulke momenten zien wij een positieve en zeer leuke Daniël en dat geeft ons de overtuiging dat wij in PCC nog veel plezier van en met Daniël gaan beleven.
Voor Daniël was het vertrek uit Accra en de overplaatsing naar de voor hem onbekende wereld van PCC aanvankelijk een beetje zoals ooit de gang van de Bijbelse Daniël naar de leeuwenkuil, een traject met veel angst en dreiging. Gelukkig is ook dit keer, net als destijds, sprake van een heel goede afloop en blijken de leeuw en het lam vredig bij elkaar te liggen op de mooie compound van Hand in Hand.
Daniël, weet dat je hartelijk welkom bent in Hand in Hand!
Daniël kan nog steeds heel goed vertellen hoe zijn moeder hem ruim 4 jaar geleden achterliet. Hij weet ook waarom: “Omdat ik altijd zo lastig was”.
Op 10 april 2006 is Daniël door de politie van Suhum naar Social Welfare gebracht, waarna hij op 3 mei werd overgeplaatst naar het Osu Children’s Home in Accra. Na een verblijf daar van ruim 4 jaar is hij op 10 augustus 2010 naar Hand in Hand gekomen, wij schatten hem op dat moment ongeveer 10 – 11 jaar oud. Hij heeft een lichte verstandelijke handicap en daarnaast last van epilepsie, opvallend bij hem is dat hij vaak, terwijl hij staat èn blijft staan, lichte aanvallen van epilepsie krijgt. Vlak daarna loopt hij weer verder, alsof er niets gebeurd is.
De eerste zes weken in PCC zijn moeilijk voor hem. Hij mist de bekendheid van zijn vorige woonplek, vindt de structuur hier nog moeilijk te hanteren, hij gaat het liefst zijn eigen gang. In de vier jaar in Osu heeft hij blijkbaar zijn eigen, vrije gedrag kunnen ontwikkelen, zonder enige structuur aangeboden te krijgen en zonder veel correctie op zijn gedrag. En nu zit hij opeens hier, in Hand in Hand, in een nieuwe en nog vreemde omgeving, waar iedereen wat van hem wil. Hij accepteert nauwelijks gezag, verveelt zich soms en doet dingen die niet toegestaan zijn, zoals het vernielen van de net nieuw gemaakte stenen voor het bouwproject, over muren en op daken klimmen en geregeld andere kinderen slaan. Daarbij is Daniël een druk baasje dat niet goed kan stil zitten.
Sommige caregivers hier vinden deze nieuwkomer eigenlijk nogal lastig en best storend voor de gemeenschap. Zij hebben aanvankelijk veel moeite met hem, omdat hij niet goed luistert, maar als duidelijk is dat hij het fijn vindt om kleine opdrachtjes te krijgen, proberen ze die aan hem te geven en zowaar lijkt Daniël zich dan beter te gedragen.
Totdat hij zijn zin niet krijgt…. Dan wordt hij onredelijk kwaad en op zo’n moment valt hij terug in zijn oude “lastige” gedrag: hij gaat een hoog monotoon geluid maken, negeert iedereen, duwt en slaat en is niet meer aanspreekbaar.
Als je dan later, wanneer hij weer rustig is, met hem spreekt, dan zie je een kind met onzekere ogen, op zoek naar veiligheid en vriendschap, veiligheid die hij in ieder geval de laatste 4 jaar en misschien ook daarvoor niet heeft gehad. “Waarom deed je zo vervelend?” vragen wij hem en hij legt uit dat hij soms “crazy” in zijn hoofd wordt en dan vervelende dingen gaat doen. Het is wel heel aandoenlijk, dat hij dit allemaal zelf zo goed kan beschrijven en uitleggen.
In 1e instantie kreeg hij op PCC voor hem enigszins verwarrende signalen. Hij mocht meedoen met de grote jongens bij het voetballen en dat doet hij graag en fanatiek, aan de andere kant moest hij ’s middags ook met de kleintjes een poosje gaan rusten in de siëstaruimte en daar voelde hij zich duidelijk veel te groot voor.
Na zes weken in PCC maken wij betere afspraken met hem en met zijn caregiver Ebenezer, hoe wij verwachten dat hij zich zal gedragen en wat we hem kunnen bieden. Deze jongen lijkt in onze ogen veel meer in huis te hebben dan alleen maar “rondhangen”.
Het zwembad vindt hij geweldig leuk, hij geniet elke middag weer van deze mooie toevoeging aan zijn leven, zeker nadat Jeannette hem een mooie, goed passende zwembroek heeft gegeven. Als een trotse puber loopt hij er mee rond, net als met zijn nieuwe gymschoenen voor school!
Hij functioneert inderdaad beter als hij duidelijke opdrachten krijgt en deze goed uitvoert, waardoor hij zich waardevol en gewaardeerd voelt. Gelukkig blijkt hij heel goed met Bright en Charity te kunnen opschieten, hij vindt het restaurant ook machtig interessant. Het duurt dus niet lang of wij krijgen op een avond ons eten geserveerd door Daniël, die met een trotse glimlach de borden op tafel neerzet. Even later zit hij dan samen met Charity en Josephine ontspannen bij de keuken enkele bekende liederen te zingen. En natuurlijke ontfermt hij zich graag, samen met Bright, over de restjes die van het eten overblijven. Op zulke momenten zien wij een positieve en zeer leuke Daniël en dat geeft ons de overtuiging dat wij in PCC nog veel plezier van en met Daniël gaan beleven.
Voor Daniël was het vertrek uit Accra en de overplaatsing naar de voor hem onbekende wereld van PCC aanvankelijk een beetje zoals ooit de gang van de Bijbelse Daniël naar de leeuwenkuil, een traject met veel angst en dreiging. Gelukkig is ook dit keer, net als destijds, sprake van een heel goede afloop en blijken de leeuw en het lam vredig bij elkaar te liggen op de mooie compound van Hand in Hand.
Daniël, weet dat je hartelijk welkom bent in Hand in Hand!
