Een wild jongentje
Eén van de kinderen van Hand in Hand, die relatief veel zorg en aandacht vraagt en sommige caregivers af en toe wanhopig maakt, is Kojo Joseph.
Het verhaal over de eerste jaren van zijn leven, voor zover wij dat althans kennen, is vreselijk triest, net als zoveel verhalen van andere kinderen hier in PCC.
Kojo is op 14 augustus 2006 door boeren in een plastic zak in een bos gevonden. Deze mensen waarschuwden de politie omdat zij dachten dat zij een dood jongetje hadden gevonden, maar de politie constateerde dat hij nog steeds in leven was! Uitgehongerd en bedekt met wonden over zijn hele lichaam hebben ze Kojo vervolgens naar het “King Jesus Charity Home” in Kumasi (= de 2e stad van Ghana) gebracht. Op dat moment was Kojo welhaast een wild beest, hij hield niet van lichamelijk contact en had zich helemaal in zijn eigen wereld terug getrokken. Helaas, ook in het tehuis in Kumasi werd hij door verzorgers, als gevolg van zijn handicap en moeilijke karakter, veelal gemeden. Hij zat meestal eenzaam in een hoekje, totdat een Deense vrijwilliger zich over hem ontfermde. Zij heeft later aan Hand in Hand gevraagd of hij misschien hier terecht zou kunnen en uiteindelijk is hij in mei 2007 naar PCC gekomen. Zijn leeftijd werd, bij aankomst hier, op ongeveer 4 jaar geschat, dat betekent dat hij nu 7 of 8 jaar oud is.
In Hand in Hand heeft hij voor diverse caregivers heel veel zorg met zich meegebracht. Hij kan heel plotseling en hartverscheurend huilen, met beide handen op zijn hoofd slaan of in zijn eigen arm of in die van de caregiver bijten om vervolgens hard weg te rennen. Om het bijten van Kojo een beetje te beheersen draagt hij al een poosje een rubberen ring aan een touwtje om zijn nek. Hier kan hij in bijten als hij die drang voelt en dat helpt gelukkig. Kojo Joseph is hyperactief en kan urenlang rondrennen over het terrein, hij gaat daarbij zijn eigen gang en zijn bijnaam is dan ook niet voor niets: Kojo Runaway!
Na bijna 4 jaar in Hand in Hand leeft hij nog steeds voornamelijk in zijn eigen wereld, hij praat niet en maakt maar weinig contact met andere kinderen of volwassenen. Echter, als hij zich goed voelt, komt er, bijna tot ieders verrassing, een prachtige en zachte glimlach tevoorschijn, dan schijnt de zon even door zijn wilde aard heen.
Kojo heeft de vervelende gewoonte om van alles wat hij tegenkomt in zijn mond te stoppen. Natuurlijk, als het eten is, is dat niet zo erg, maar als hij een krijtje o.i.d. ziet, eet hij dat even gemakkelijk op. Nog erger wordt het als hij op een onbewaakt ogenblik zijn behoefte doet, even later zie je hem dan plotseling met ontlasting in en rond zijn mond, dat maakt hem niet erg populair bij degene die dat dan vervolgens schoon mag maken……..
Hij heeft in het begin van zijn leven ongetwijfeld veel honger gehad en dat zie je nog steeds terug in zijn gedrag rond de maaltijden. Ruim voor het eten staat hij vaak langdurig door het gaas van de keuken te kijken naar het klaarmaken van de maaltijd. Meestal begint hij te huilen en te krijsen, als hij vindt dat het te lang duurt voor hij te eten krijgt. En zelfs als het eten in zijn kom ligt, is dat geen garantie voor rust, ook dan kan hij plotseling en zonder duidelijke aanleiding gaan brullen, zichzelf op het hoofd slaan en wegrennen. Gelukkig heeft hij sinds driekwart jaar een wat oudere, flegmatieke caregiver, Juliana 2, die niet warm of koud lijkt te worden van zijn stemmingen en die hem telkens weer tot rust weet te brengen. Het hartverscheurend huilen is sindsdien een stuk minder geworden!
Behalve van rondrennen houdt Kojo ook heel veel van spelen met water. Als je iemand in zijn eentje in het zwembad ziet rennen en springen, dan is de kans heel groot dat het Kojo Joseph is. Met drijfnatte kleren rent hij soms naar je toe en lijkt het wel of hij er plezier in heeft om zich dan, met zijn natte kleren, stevig tegen je aan te drukken, zodat ook jij heel nat wordt. Op zulke momenten heeft hij een ondeugende blik in zijn ogen, zo van: kijk eens, het is me weer gelukt om iemand nat en smerig te maken! En weg rent hij weer. Kojo Runaway!
Af en toe lukt het om zijn grote hoeveelheid energie wat te sturen, bijv. door hem aan zijn handen vast te pakken en hem een poosje op en neer te laten springen. Ook zittend in het ezelskarretje, tijdens het uurtje rondrijden ’s morgens samen met alle kleine kinderen hier, is hij verbazingwekkend rustig!
Zijn hoofdbewegingen zijn heel typerend, hij schudt zijn hoofd vaak heen en weer in een soort ronddraaiend ritme, dat hoort gewoon bij hem. En zijn blik lijkt altijd langs of door je heen te gaan, oogcontact is er zelden.
Kojo Joseph, hij kwam als een klein wild jongetje en hij is nog steeds moeilijk te temmen. Het zijn slechts kleine stappen vooruit, die we met hem in Hand in Hand kunnen maken. Gelukkig is er hier alle ruimte voor hem om rond te rennen als hij daar zin in heeft, zodat hij in Hand in Hand hopelijk nog heel lang als Kojo Runaway gelukkig kan zijn!
Kojo is op 14 augustus 2006 door boeren in een plastic zak in een bos gevonden. Deze mensen waarschuwden de politie omdat zij dachten dat zij een dood jongetje hadden gevonden, maar de politie constateerde dat hij nog steeds in leven was! Uitgehongerd en bedekt met wonden over zijn hele lichaam hebben ze Kojo vervolgens naar het “King Jesus Charity Home” in Kumasi (= de 2e stad van Ghana) gebracht. Op dat moment was Kojo welhaast een wild beest, hij hield niet van lichamelijk contact en had zich helemaal in zijn eigen wereld terug getrokken. Helaas, ook in het tehuis in Kumasi werd hij door verzorgers, als gevolg van zijn handicap en moeilijke karakter, veelal gemeden. Hij zat meestal eenzaam in een hoekje, totdat een Deense vrijwilliger zich over hem ontfermde. Zij heeft later aan Hand in Hand gevraagd of hij misschien hier terecht zou kunnen en uiteindelijk is hij in mei 2007 naar PCC gekomen. Zijn leeftijd werd, bij aankomst hier, op ongeveer 4 jaar geschat, dat betekent dat hij nu 7 of 8 jaar oud is.
In Hand in Hand heeft hij voor diverse caregivers heel veel zorg met zich meegebracht. Hij kan heel plotseling en hartverscheurend huilen, met beide handen op zijn hoofd slaan of in zijn eigen arm of in die van de caregiver bijten om vervolgens hard weg te rennen. Om het bijten van Kojo een beetje te beheersen draagt hij al een poosje een rubberen ring aan een touwtje om zijn nek. Hier kan hij in bijten als hij die drang voelt en dat helpt gelukkig. Kojo Joseph is hyperactief en kan urenlang rondrennen over het terrein, hij gaat daarbij zijn eigen gang en zijn bijnaam is dan ook niet voor niets: Kojo Runaway!
Na bijna 4 jaar in Hand in Hand leeft hij nog steeds voornamelijk in zijn eigen wereld, hij praat niet en maakt maar weinig contact met andere kinderen of volwassenen. Echter, als hij zich goed voelt, komt er, bijna tot ieders verrassing, een prachtige en zachte glimlach tevoorschijn, dan schijnt de zon even door zijn wilde aard heen.
Kojo heeft de vervelende gewoonte om van alles wat hij tegenkomt in zijn mond te stoppen. Natuurlijk, als het eten is, is dat niet zo erg, maar als hij een krijtje o.i.d. ziet, eet hij dat even gemakkelijk op. Nog erger wordt het als hij op een onbewaakt ogenblik zijn behoefte doet, even later zie je hem dan plotseling met ontlasting in en rond zijn mond, dat maakt hem niet erg populair bij degene die dat dan vervolgens schoon mag maken……..
Hij heeft in het begin van zijn leven ongetwijfeld veel honger gehad en dat zie je nog steeds terug in zijn gedrag rond de maaltijden. Ruim voor het eten staat hij vaak langdurig door het gaas van de keuken te kijken naar het klaarmaken van de maaltijd. Meestal begint hij te huilen en te krijsen, als hij vindt dat het te lang duurt voor hij te eten krijgt. En zelfs als het eten in zijn kom ligt, is dat geen garantie voor rust, ook dan kan hij plotseling en zonder duidelijke aanleiding gaan brullen, zichzelf op het hoofd slaan en wegrennen. Gelukkig heeft hij sinds driekwart jaar een wat oudere, flegmatieke caregiver, Juliana 2, die niet warm of koud lijkt te worden van zijn stemmingen en die hem telkens weer tot rust weet te brengen. Het hartverscheurend huilen is sindsdien een stuk minder geworden!
Behalve van rondrennen houdt Kojo ook heel veel van spelen met water. Als je iemand in zijn eentje in het zwembad ziet rennen en springen, dan is de kans heel groot dat het Kojo Joseph is. Met drijfnatte kleren rent hij soms naar je toe en lijkt het wel of hij er plezier in heeft om zich dan, met zijn natte kleren, stevig tegen je aan te drukken, zodat ook jij heel nat wordt. Op zulke momenten heeft hij een ondeugende blik in zijn ogen, zo van: kijk eens, het is me weer gelukt om iemand nat en smerig te maken! En weg rent hij weer. Kojo Runaway!
Af en toe lukt het om zijn grote hoeveelheid energie wat te sturen, bijv. door hem aan zijn handen vast te pakken en hem een poosje op en neer te laten springen. Ook zittend in het ezelskarretje, tijdens het uurtje rondrijden ’s morgens samen met alle kleine kinderen hier, is hij verbazingwekkend rustig!
Zijn hoofdbewegingen zijn heel typerend, hij schudt zijn hoofd vaak heen en weer in een soort ronddraaiend ritme, dat hoort gewoon bij hem. En zijn blik lijkt altijd langs of door je heen te gaan, oogcontact is er zelden.
Kojo Joseph, hij kwam als een klein wild jongetje en hij is nog steeds moeilijk te temmen. Het zijn slechts kleine stappen vooruit, die we met hem in Hand in Hand kunnen maken. Gelukkig is er hier alle ruimte voor hem om rond te rennen als hij daar zin in heeft, zodat hij in Hand in Hand hopelijk nog heel lang als Kojo Runaway gelukkig kan zijn!
