Een geweldig dagje Uit
Al dagenlang hangt er een speciale spanning in de lucht. Bijna iedere bewoner van Hand in Hand heeft het nieuws gehoord en zij vertellen het ons elke dag opnieuw, ieder op zijn of haar eigen wijze.
Carlijn Willems, onze vrijwilligers coördinator, is op bezoek, net als vorig jaar en 2 jaar geleden en zij heeft er een bijzondere gewoonte van gemaakt om van een deel van het door haar in Nederland ingezamelde geld alle bewoners van Hand in Hand plus alle caregivers en vrijwilligers te trakteren op een dagje uit naar de watervallen van Kintampo!!
Voor de meeste kinderen is nog 4 of nog 3 nachtjes slapen niet zo’n duidelijk begrip, dus elke dag komen ze met dezelfde vraag: gaan we vandaag dan naar Kintampo?? De gezichten stralen bij het vooruitzicht.
Jeannette en ik hebben nog nooit zo’n trip meegemaakt, maar we hebben natuurlijk al wel alle mooie verhalen gehoord en zijn reuze benieuwd.
Gelukkig, op donderdagochtend is het eindelijk zover. Liefst 5 kleine bussen komen onder groot gejuich het terrein oprijden en de kinderen nemen onmiddellijk hun favoriete plekje in één van de bussen in. Dela gaat bijv. vlak achter de chauffeur zitten, want ooit een auto besturen is zijn grote droom! Het duurt even voor iedereen in de auto’s zit, in totaal zo’n 115 mensen, maar al voor het wegrijden wordt enthousiast de muziek ingezet. De drums en andere instrumenten, in feite alles wat geluid kan maken gaat mee, het is één groot feest. In de straten van Nkoranza en van alle dorpen, waar wij later doorheen rijden, kijkt iedereen op en zwaait naar deze bijzondere, luidruchtig feestvierende stoet! Bepaald geen alledaags gezicht.
Op de heenreis kiezen de drivers voor de kortste, maar zeker niet de gemakkelijkste route (“to safe petrol”). Een reis van 64 km. duurt op deze manier, over de voor het grootste deel slechte zandweg, bijna 2 ½ uur!! Dat mag de pret niet drukken, de reis is namelijk een geweldige belevenis op zich, er komt geen eind aan het liederenrepertoire van de inzittenden. En in elk volgend dorp zwaaien alle kinderen en heel veel volwassenen weer even enthousiast naar ons.
Na een korte onderhandeling over de toegangsprijs voor onze grote groep mogen we eindelijk het terrein van de watervallen op en dan begint de lange en voor veel van onze kinderen best moeilijke afdaling over liefst 152 (!) treden tot onder aan de Kintampo Waterfalls! De rolstoelen en rollators zijn thuis gebleven, diverse kinderen moeten naar beneden gedragen worden (en later die dag weer omhoog!), maar bijv. Kojo Evans schuifelt zelf tree voor tree naar beneden! Voor hem is dat een Olympische marathon, die hij later ook nog eens als een echte kampioen terug naar boven aflegt. Een heel grote (en zware) pot met eten voor 115 mensen + heel veel flesjes drinken etc. zijn eveneens meegekomen en moeten ook naar beneden. Onmiddellijk na aankomst gaat een groepje caregivers o.l.v. Janet hard aan de slag om voor iedereen een bakje met eten (Jollof rijst en wat vlees of vis) te vullen. Dat hoort bij deze feestdag!
En ondertussen kijken de kinderen hun ogen uit, naar al dat water dat continue met zoveel lawaai en kracht naar beneden blijft vallen en dan uiteenspat. Ademloos blijft Agagi er naar kijken, terwijl de grotere jongens en enkele caregivers zich tot onder de waterval wagen om daar al glibberend van al dat neerstortende water te genieten of om een glijbaan van de rotsen te maken, met dank aan het naar beneden vallende water.
Andere bezoekers van de Waterfalls kijken met grote ogen naar de watervallen, maar zeker ook naar die wel heel bijzondere en grote groep van mensen met allerlei beperkingen. In dit land, waar gehandicapten vaak verstopt en verwaarloosd (of erger!) worden, vormen onze bewoners met elkaar een zeer unieke groep mensen en de verbazing daarover staat op de gezichten van veel passanten te lezen!
Een paar uur later beginnen wij aan de lange trip terug naar huis, eerst opnieuw over de 152 treden, nu omhoog (!) en dan de terugtocht met de bus, dit keer via een iets langere, maar gelukkig veel betere rijroute (die ook nog een ½ uur korter blijkt!).
Net als op de heenreis zitten Moses en Jerry Ema de hele terugtocht ademloos op de voorbank naar die onbekende wereld buiten de bus te kijken, die zo anders is dan de hen vertrouwde Hand in Hand Community.
En dan is daar weer Nkoranza en PCC, waar iedereen een beetje gammel uit de bussen komt. Wat een fantastische dag was het, niet alleen door de waterfalls, maar vooral ook dankzij de dagenlange voorpret, de spannende heen- en terugreis, de blijde muziek, het lekkere eten en misschien vooral omdat vandaag alles anders dan anders was!
Dankzij Carlijn en haar sponsors droomt iedereen die nacht van urenlange life-music in de bussen en van heel, heel veel water, dat continue en indrukwekkend naar beneden stort.
De volgende ochtend komen de vragen al snel: wanneer gaan we weer naar Kintampo?? De stralende glimlach op de gezichten zegt alles. Wat een geweldig dagje Uit was het!!
Voor de meeste kinderen is nog 4 of nog 3 nachtjes slapen niet zo’n duidelijk begrip, dus elke dag komen ze met dezelfde vraag: gaan we vandaag dan naar Kintampo?? De gezichten stralen bij het vooruitzicht.
Jeannette en ik hebben nog nooit zo’n trip meegemaakt, maar we hebben natuurlijk al wel alle mooie verhalen gehoord en zijn reuze benieuwd.
Gelukkig, op donderdagochtend is het eindelijk zover. Liefst 5 kleine bussen komen onder groot gejuich het terrein oprijden en de kinderen nemen onmiddellijk hun favoriete plekje in één van de bussen in. Dela gaat bijv. vlak achter de chauffeur zitten, want ooit een auto besturen is zijn grote droom! Het duurt even voor iedereen in de auto’s zit, in totaal zo’n 115 mensen, maar al voor het wegrijden wordt enthousiast de muziek ingezet. De drums en andere instrumenten, in feite alles wat geluid kan maken gaat mee, het is één groot feest. In de straten van Nkoranza en van alle dorpen, waar wij later doorheen rijden, kijkt iedereen op en zwaait naar deze bijzondere, luidruchtig feestvierende stoet! Bepaald geen alledaags gezicht.
Op de heenreis kiezen de drivers voor de kortste, maar zeker niet de gemakkelijkste route (“to safe petrol”). Een reis van 64 km. duurt op deze manier, over de voor het grootste deel slechte zandweg, bijna 2 ½ uur!! Dat mag de pret niet drukken, de reis is namelijk een geweldige belevenis op zich, er komt geen eind aan het liederenrepertoire van de inzittenden. En in elk volgend dorp zwaaien alle kinderen en heel veel volwassenen weer even enthousiast naar ons.
Na een korte onderhandeling over de toegangsprijs voor onze grote groep mogen we eindelijk het terrein van de watervallen op en dan begint de lange en voor veel van onze kinderen best moeilijke afdaling over liefst 152 (!) treden tot onder aan de Kintampo Waterfalls! De rolstoelen en rollators zijn thuis gebleven, diverse kinderen moeten naar beneden gedragen worden (en later die dag weer omhoog!), maar bijv. Kojo Evans schuifelt zelf tree voor tree naar beneden! Voor hem is dat een Olympische marathon, die hij later ook nog eens als een echte kampioen terug naar boven aflegt. Een heel grote (en zware) pot met eten voor 115 mensen + heel veel flesjes drinken etc. zijn eveneens meegekomen en moeten ook naar beneden. Onmiddellijk na aankomst gaat een groepje caregivers o.l.v. Janet hard aan de slag om voor iedereen een bakje met eten (Jollof rijst en wat vlees of vis) te vullen. Dat hoort bij deze feestdag!
En ondertussen kijken de kinderen hun ogen uit, naar al dat water dat continue met zoveel lawaai en kracht naar beneden blijft vallen en dan uiteenspat. Ademloos blijft Agagi er naar kijken, terwijl de grotere jongens en enkele caregivers zich tot onder de waterval wagen om daar al glibberend van al dat neerstortende water te genieten of om een glijbaan van de rotsen te maken, met dank aan het naar beneden vallende water.
Andere bezoekers van de Waterfalls kijken met grote ogen naar de watervallen, maar zeker ook naar die wel heel bijzondere en grote groep van mensen met allerlei beperkingen. In dit land, waar gehandicapten vaak verstopt en verwaarloosd (of erger!) worden, vormen onze bewoners met elkaar een zeer unieke groep mensen en de verbazing daarover staat op de gezichten van veel passanten te lezen!
Een paar uur later beginnen wij aan de lange trip terug naar huis, eerst opnieuw over de 152 treden, nu omhoog (!) en dan de terugtocht met de bus, dit keer via een iets langere, maar gelukkig veel betere rijroute (die ook nog een ½ uur korter blijkt!).
Net als op de heenreis zitten Moses en Jerry Ema de hele terugtocht ademloos op de voorbank naar die onbekende wereld buiten de bus te kijken, die zo anders is dan de hen vertrouwde Hand in Hand Community.
En dan is daar weer Nkoranza en PCC, waar iedereen een beetje gammel uit de bussen komt. Wat een fantastische dag was het, niet alleen door de waterfalls, maar vooral ook dankzij de dagenlange voorpret, de spannende heen- en terugreis, de blijde muziek, het lekkere eten en misschien vooral omdat vandaag alles anders dan anders was!
Dankzij Carlijn en haar sponsors droomt iedereen die nacht van urenlange life-music in de bussen en van heel, heel veel water, dat continue en indrukwekkend naar beneden stort.
De volgende ochtend komen de vragen al snel: wanneer gaan we weer naar Kintampo?? De stralende glimlach op de gezichten zegt alles. Wat een geweldig dagje Uit was het!!
