Vrijwilliger in PCC van januari t/m. maart 2011
Ik ben nu al ruim twee maanden terug in Nederland, en ik weet eerlijk gezegd nog steeds niet hoe ik mijn verhaal wil beginnen. Zelfs nu nog zijn de indrukken zo overweldigend, en dat is moeilijk te ordenen en te beschrijven. Er wordt dan altijd gezegd: ‘gewoon beginnen…’
 
Mijn verhaal begon, in tegenstelling tot de meeste andere vrijwilligers, niet bij PCC, maar in het noorden van Ghana. Na het halen van mijn VWO diploma, wist ik eigenlijk nog niet zo goed wat ik verder wilde doen. In plaats van verder studeren besloot ik daarom er een jaar tussenuit te gaan. Ik heb mij ingeschreven voor een organisatie die onder andere vrijwilligerswerk in Ghana organiseert en zo belandde ik in Savelugu, een klein dorpje, ongeveer een half uur rijden van Tamale.
 
Ik verbleef in een gastgezin, wat op zich al een hele ervaring was. Ik heb erg veel interesse in de medische wereld, daarom kwam ik in een kleine kliniek te werken. Vol goede moed begon ik aan mijn eerste week, maar het viel al snel tegen. Het romantische beeld, dat ik mij in Europa had bedacht, bleek in het echt niet zo reëel te zijn.
 
Elke dag besloot ik weer om er het beste van te maken maar ik begon langzaam in te zien dat dit moeilijk is. De Ghanese mentaliteit is zo anders dan de onze. Jij stapt in hun wereld en jij moet je aanpassen, terwijl er in jouw ogen zoveel beter zou kunnen. Dit leidde al snel tot frustraties. Het personeel nam vrij wanneer ze vrij wilde nemen, ze gingen eten wanneer ze wilden, ouders met hun doodzieke kinderen moesten uren wachten, de kinderen werden geslagen, er was altijd een tekort aan medicijnen enzovoort. Daar kwam nog bij dat ik net mijn middelbare school had afgerond, totaal geen ervaring in de medische wereld heb en dus grotendeels van de tijd op een stoel zat te wachten tot ik weer naar mijn gastgezin mocht. Ondanks dat de mensen heel aardig tegen me deden en ik veel met hun gelachen heb, wilde ik iets anders, want uit dit werk haalde ik geen voldoening.
 
Halverwege december besloot ik met nog twee andere meisjes uit mijn dorp voor twee weken door Ghana te reizen. Per toeval hoor ik over PCC en het werk dat de vrijwilligers daar doen. Op mijn terugreis van Accra naar Savelugu, ben ik gestopt bij PCC. Na een gesprek met Albert te hebben gehad, kreeg ik te horen dat ik in PCC als vrijwilliger aan de slag kon!
 
Natuurlijk had ik in het begin ook hier mijn twijfels over. Het is echt overweldigend om al deze kinderen te zien, die allemaal graag de aandacht willen hebben. Daarnaast had ik ook geen ervaring in gehandicaptenzorg, dus ik vroeg me af of ik dit werk wel zou kunnen, maar gelukkig bleken dit allemaal twijfels om niks te zijn. Het feit dat ik mijn eigen programma had met een aantal kinderen en dus van niemand afhankelijk was gaf me heel veel vrijheid. De eerste keren zijn misschien onwennig en weet je niet wat je met een kind moet doen. Bijvoorbeeld wat hij of zij leuk vindt. Maar het is vooral een kwestie van proberen en volhouden, want je ontdekt het vanzelf. Ik merkte dat de kinderen mij gingen vertrouwen en herkennen, uitkeken naar het moment dat ik ze weer kwam ophalen en dat geeft echt een geweldig gevoel. Ik weet nog dat ik een keer tegen mijn ouders vertelde dat alleen al het feit dat je wakker wordt en weet dat er zo veel kinderen uitkijken naar het moment dat je weer naar het ontbijt komt, datgene is waar je het voor doet. Het is dan ook niet makkelijk als je na maanden in deze Community te hebben geleefd weer afscheid moet te nemen!
 
Wat ik ook erg fijn vond was dat we met een aantal vrijwilligers in één huis zaten. Naast de luxe dat we ons eigen eten konden koken (en dus niet altijd hoefden te eten wat er voor je gekookt werd) bespraken we vaak datgene wat er die dag gebeurd was. We gaven elkaar tips en ideeën over wat je misschien met de kinderen die jij begeleidt kan doen, maar we hadden vooral heel veel lol met elkaar!
 
Ik heb zeker geen spijt van mijn tijd in het noorden. Ook al was het niet altijd even makkelijk, ook daar heb ik veel geleerd. Maar ik kan, ondanks dat, wel vol overtuiging zeggen dat PCC mijn tijd in Ghana tot een onvergetelijke ervaring gemaakt heeft. Als ik één tip zou moeten geven: twijfel je? GEWOON GAAN!
 
Albert en Jeanette, Bob en Ineke, en iedereen van PCC, heel erg bedankt!