Vrijwilliger van april tot juni 2011 vrijwilliger in PCC
 
Mijn droom werd waar!
Sinds jaren zat het al in mijn achterhoofd – ooit voor een goed doel in Afrika werken. Waarom Afrika? Omdat ik tijdens verschillende verre reizen opmerkte dat juist de mensen op dit continent indruk op mij maakten en me raakten. Toen ik dus in 2010 zonder werk zat was de keuze snel gemaakt en ging ik een project zoeken. Omdat ik uit de verstandelijk gehandicaptenzorg kom wilde ik mijn kennis en ervaring met deze groep mensen voor mijn vrijwilligerswerk gebruiken. En toen ik tijdens het surfen op de website van PCC Hand in Hand belandde was dit als een eye-opener. Ik wist meteen dat dit project “MIJN” project was.
 
In maart 2011 vertrok ik met koffers vol spullen voor de kinderen van PCC naar Ghana, waar ik eerst een reis van 2 weken maakte. Aan het eind van mijn rondreis stond ik te popelen om eindelijk naar “mijn” Nkoranza te komen.
En warm welkom zorgde ervoor dat ik me bij PCC meteen thuis voelde. Het volunteershuis bied meer comfort dan ik van mijn eerdere reizen in Afrika gewend was: een douche met onbeperkt water en een WC met waterspoeling ….! Er is ook een zwembad voor de kinderen !!! DE PCC Community toont uiteraard niet de gemiddelde infrastructuur van Ghana, hier zie je wat jarenlange inzet van toegewijde en volhardende mensen tot stand heeft kunnen brengen. De goede (voor Ghana veeleer atypische ) organisatie van al datgene wat er rondom het project gebeurt, staat dito garant voor het succesverhaal van Hand in Hand. Maar nu genoeg pluimen voor de organisatie, anders denken de lezers nog dat ik voor mijn bericht betaald krijg :).
 
Uiteraard ging ik voor de kinderen van PCC naar Ghana!
De kinderen zijn zo gewend aan al die “obrunis” (= blanken) die komen en gaan dat ze zonder schroom gelijk op je af komen. Ze zijn nieuwsgierig, open en puur en kunnen van de kleinste dingen onwijs genieten. Trommelen, een liedje zingen, een spelletje doen, gewoon even knuffelen … elke vorm van persoonlijke aandacht – het is een unieke ervaring om te zien dat deze kinderen, die door de Ghanese maatschappij verstoten werden, hier zoveel lust in het leven hebben.
 
In de loop van de tijd krijg je een steeds betere band met zowel de kinderen als ook sommige caregivers. Natuurlijk heb je op gegeven moment je favoriete kinderen die je meer ter harte gaan en die je hart breken, als je later afscheid moet nemen. Maar juist door die kinderen, die vrij weinig aandacht vragen en krijgen, voelde ik me ook bijzonder aangesproken. Zo moet je bij de autistische kinderen echt veel geduld opbrengen om met ze in contact te kunnen komen. En juist de kleine succesjes, die ik hier af en toe boekte ,gaven me heel veel voldoening.
Soms vond ik de dagen i.v.m. de broeierige warmte en lichamelijke klachten echt zwaar. Deels wilde ikzelf gewoon te veel bereiken. Als westers mens ben je tenslotte gewend aan prestaties. Hier echter leer je dat het in de kleine dingen zit.
En ook al was het niet altijd gemakkelijk voor me, je krijgt zoveel terug voor je inzet. Elke glimlach die je krijgt, bevestigt dat je goed bezig bent! Hier doe je het voor!
 
Daarnaast neem je heel veel dingen voor jezelf mee. Als je een tijdje het alledaagse leven in Ghana met zijn eigen ritme, zijn simpelheid en zijn traditionele bijzonderheden hebt meegemaakt en diverse intensive gesprekken met de lokale mensen hebt gehad, dan kijk je toch heel anders tegen je eigen leven in Nederland aan. De “gewone en vanzelfsprekende” dingen thuis krijgen opeens een andere waarde. Wat hebben we het toch goed!
En opeens vraag je je ook kritisch af of jouw materieel rijke leven in Europa gelukkiger maakt dan een simpel, maar tevreden bestaan in een land als Ghana. Dit moet je zelf meegemaakt en gevoeld hebben om te kunnen begrijpen.
 
Alles bij elkaar was het een geweldige levenservaring om nooit meer te vergeten en die niemand me ooit meer afneemt !