Vrijwilliger van januari tot juli 2013

Toen mij werd gevraagd om iets te schrijven voor op deze website kwam ik erachter dat het een bijna onmogelijke taak is om goed te omschrijven wat PCC met je doet en hoe geweldig het is om er een half jaar te mogen wonen.
 
Nadat ik mijn Havo diploma behaald had, besloot ik het studeren nog even uit te stellen en een tussenjaar te nemen. Dit jaar wilde ik wel graag nuttig besteden en via een nicht van mij hoorde ik van PCC. De verhalen die zij mij vertelde maakte me erg enthousiast en nieuwsgierig naar het project. Ondanks het feit dat ik nog wel erg jong was (17 toen ik in Ghana aankwam), kreeg ik toch het voordeel van de twijfel. Toen de datum van vertrek dichterbij kwam werd ik wel een beetje zenuwachtig, aangezien ik nog helemaal geen ervaring in de gehandicaptenzorg had en ik nog nooit zolang en zover van huis was geweest. In het begin was het nog wel even wennen allemaal, door de vele indrukken van het land, de cultuur en van PCC. Gelukkig voelde het al snel als mijn thuis en na 3 weken wist ik het al zeker, 3 maanden was niet genoeg! Na een gesprek met Albert kreeg ik toestemming om nog 2,5 maand langer in PCC te blijven!
 
Als je langere tijd in PCC bent zijn er altijd kinderen die je meer in je hart raken dan anderen, zo heeft iedereen wel zijn eigen lievelingetjes. Voor mij was dat onder andere de hyperactieve kleine charmeur Michael. Bijna elke morgen als ik het hek van het vrijwilligershuis uitliep zag ik de kleine Michael bij het restaurant staan. Zodra hij mij zag kwam hij lachend en stuiterend vol energie op me af rennen en kreeg ik een dikke knuffel. Dat is toch een geweldig begin van de dag! Tijdens mijn walking-time met Michael zat rustig wandelen er niet in. Onderweg wees hij alles aan wat we tegen kwamen, noemde het “car” en vervolgens moest het van dichtbij bekeken worden. Als ik even niet keek stond hij al aan de andere kant van PCC. Het is verbazingwekkend hoeveel energie er in zo’n klein mannetje zit!
 
Ook Ayuba was voor mij speciaal. Aan deze grote gezellige jongen gaf ik dagelijks computerles. Hij kon overal om giechelen, vertelde iedereen steeds dat ik zijn “wife” was en keek daarbij heel ondeugend vanonder de rand van zijn pet. Hij was erg goed in het oefenen van woorden typen, waarbij hij dan bij elke letter alle woorden opnoemde die met die letter begonnen. Maar wat hij toch echt het liefst deed op de computer was het spelletje Zuma, waarbij hij geconcentreerd zat te spelen. Als hij gewonnen had met het spelletje verscheen er een grote trotse grijns op zijn gezicht en wilde hij als prijs voor zijn geweldige prestatie meestal een zonnebril of koekjes, want hij vond dat hij dat wel verdiend had!
 
Alle kinderen weten op hun eigen manier je hart te stelen, maar dat is niet het enige wat het werken als vrijwilliger in PCC zo bijzonder maakt. Ook bouw je een goede band op met de andere vrijwilligers, doordat je samen in een huis woont en de gezellige en warme sfeer die er hangt op de hele compound maakt dat je je snel thuis voelt.
 
Nog dagelijks denk ik terug aan mijn tijd in Ghana en vooral aan PCC, aan alles wat ik gezien en meegemaakt heb, aan hoe erg ik de kinderen mis en de vrijheid die ik had in het werk dat ik deed. Het is niet in woorden uit te drukken wat een bijzondere ervaring dit is geweest! Ik kom zeker nog eens terug!
 
Albert en Jeannette, Ineke en Bob, kinderen en caregivers, ontzettend bedankt voor deze onvergetelijke ervaring!
 
Leonie van Diemen