De ladies van de beschutte werkplaats
Het wordt tijd dat we in deze rubriek eens enkele jongeren, die werkzaam zijn in onze beschutte werkplaats, centraal stellen.
In die werkplaats komen we 2 groepen jongeren tegen. Allereerst zien wij daar de jongvolwassen bewoners van Hand in Hand, jongeren zoals Kojo Evans, Kofi Asare, Kwame Evans (geen familie van Kojo), John Adzo, M’Adwoa en Ayuba.
De andere groep werkers in de sheltered workshop is een groep, waarop ik dit keer vooral de aandacht wil vestigen. Dat zijn gehandicapte jongvolwassen, die gelukkig nog wel familie hebben, die voor ze zorgt. Zij verblijven ook niet permanent op PCC, maar alleen buiten de vakantieperiodes. Ze zijn dus gemiddeld zo’n 9 maanden per jaar bij ons en de overige 3 maanden bij de ouders of familie.
In deze rubriek leest u (helaas) heel vaak verhalen over kinderen met een beperking, die elders in Ghana in de steek zijn gelaten en uiteindelijk in PCC terechtgekomen zijn. Maar het is goed om te benadrukken dat lang niet alle ouders in Ghana kinderen, die een beperking blijken te hebben, van zich afstoten! Er zijn gelukkig ook veel ouders die wel degelijk goed voor hun gehandicapte zoon of dochter willen en kunnen zorgen en ze liefdevol laten opgroeien in hun eigen huis. Maar ook in die situaties ontstaat vaak, als de kinderen wat ouder worden, een probleem bij het vinden van een zinvolle dagbesteding en daarvoor is rond 2004 onze beschutte werkplaats opgericht, waarbij vooral een Nederlandse vrijwilliger, Ellen Seldenthuis, zich destijds zeer onderscheiden heeft.
Sommige van die kinderen komen uit Nkoranza, zoals Suzy en Samuel. Zij hebben het geluk dat ze elke dag van huis naar PCC en ’s middags weer terug naar huis kunnen lopen, voor hen is het een geweldig voordeel dat PCC toevallig in deze stad ligt. Suzy komt bijv. elke ochtend met een pannetje met pap en een heel brede glimlach het terrein op en groet ons allemaal hartelijk voor ze aan het werk gaat. En Samuel schijnt volgens de verhalen vaak als een echte evangelist vurig te preken op de terugweg naar huis!
De sfeer in de beschutte werkplaats is plezierig en ontspannen: niet de productie, maar een goede dagbesteding staat hier centraal. Onder leiding van workshop coördinator Paul Agyapong en enkele caregivers combineren de kinderen hier hun inzet voor het maken van bijvoorbeeld armbanden en kettingen met een uiterst plezierige invulling van hun dag, zij voelen zich hier thuis en zijn onder gelijken.
Vooral voor de jongens is er in de werkplaats een positieve vorm van competitie, nl. de vraag wie er achter een weefgetouw mag werken,. Dat is in de ogen van velen namelijk het hoogst haalbare in de werkplaats. Vorig jaar hebben Kwame Evans en Bridget (NB: als eerste vrouw!!) dit hoge niveau gehaald, dankzij het feit dat wij 2 extra weefgetouwen in gebruik hebben genomen. En ze zijn er geweldig trots op!
De meeste jongvolwassenen uit de beschutte werkplaats komen van buiten Nkoranza, zij kunnen niet elke dag naar huis en slapen het grootste deel van het jaar in de jongens- dan wel de meisjesslaapzaal, de dormitories.
Bij deze column wil ik graag een paar foto’s plaatsen van enkele jonge vrouwen uit de werkplaats. Allemaal ijverige werkers, waarop wij heel trots zijn, zoals Abigail, Afia Nyarko en Amaokowaa (dat is een voor velen nauwelijks uitspreekbare naam!), Bridget en Suzy, want volgens mij dragen juist deze jonge vrouwen heel veel bij aan de plezierige en gezellige sfeer in de werkplaats, zij verdienen het om als eerste in het zonnetje te worden gezet.
Een volgende keer komen dan de “dormitory boys” wel aan de beurt!
Geniet van hun glimlach, geniet van het werkplezier en de levenslust die zij uitstralen! Voor hen is de beschutte werkplaats van PCC een heerlijke plek om te kunnen werken, zij krijgen hier alle gelegenheid om helemaal tot hun recht te komen. En daar gaat het allemaal om in Hand in Hand!
De andere groep werkers in de sheltered workshop is een groep, waarop ik dit keer vooral de aandacht wil vestigen. Dat zijn gehandicapte jongvolwassen, die gelukkig nog wel familie hebben, die voor ze zorgt. Zij verblijven ook niet permanent op PCC, maar alleen buiten de vakantieperiodes. Ze zijn dus gemiddeld zo’n 9 maanden per jaar bij ons en de overige 3 maanden bij de ouders of familie.
In deze rubriek leest u (helaas) heel vaak verhalen over kinderen met een beperking, die elders in Ghana in de steek zijn gelaten en uiteindelijk in PCC terechtgekomen zijn. Maar het is goed om te benadrukken dat lang niet alle ouders in Ghana kinderen, die een beperking blijken te hebben, van zich afstoten! Er zijn gelukkig ook veel ouders die wel degelijk goed voor hun gehandicapte zoon of dochter willen en kunnen zorgen en ze liefdevol laten opgroeien in hun eigen huis. Maar ook in die situaties ontstaat vaak, als de kinderen wat ouder worden, een probleem bij het vinden van een zinvolle dagbesteding en daarvoor is rond 2004 onze beschutte werkplaats opgericht, waarbij vooral een Nederlandse vrijwilliger, Ellen Seldenthuis, zich destijds zeer onderscheiden heeft.
Sommige van die kinderen komen uit Nkoranza, zoals Suzy en Samuel. Zij hebben het geluk dat ze elke dag van huis naar PCC en ’s middags weer terug naar huis kunnen lopen, voor hen is het een geweldig voordeel dat PCC toevallig in deze stad ligt. Suzy komt bijv. elke ochtend met een pannetje met pap en een heel brede glimlach het terrein op en groet ons allemaal hartelijk voor ze aan het werk gaat. En Samuel schijnt volgens de verhalen vaak als een echte evangelist vurig te preken op de terugweg naar huis!
De sfeer in de beschutte werkplaats is plezierig en ontspannen: niet de productie, maar een goede dagbesteding staat hier centraal. Onder leiding van workshop coördinator Paul Agyapong en enkele caregivers combineren de kinderen hier hun inzet voor het maken van bijvoorbeeld armbanden en kettingen met een uiterst plezierige invulling van hun dag, zij voelen zich hier thuis en zijn onder gelijken.
Vooral voor de jongens is er in de werkplaats een positieve vorm van competitie, nl. de vraag wie er achter een weefgetouw mag werken,. Dat is in de ogen van velen namelijk het hoogst haalbare in de werkplaats. Vorig jaar hebben Kwame Evans en Bridget (NB: als eerste vrouw!!) dit hoge niveau gehaald, dankzij het feit dat wij 2 extra weefgetouwen in gebruik hebben genomen. En ze zijn er geweldig trots op!
De meeste jongvolwassenen uit de beschutte werkplaats komen van buiten Nkoranza, zij kunnen niet elke dag naar huis en slapen het grootste deel van het jaar in de jongens- dan wel de meisjesslaapzaal, de dormitories.
Bij deze column wil ik graag een paar foto’s plaatsen van enkele jonge vrouwen uit de werkplaats. Allemaal ijverige werkers, waarop wij heel trots zijn, zoals Abigail, Afia Nyarko en Amaokowaa (dat is een voor velen nauwelijks uitspreekbare naam!), Bridget en Suzy, want volgens mij dragen juist deze jonge vrouwen heel veel bij aan de plezierige en gezellige sfeer in de werkplaats, zij verdienen het om als eerste in het zonnetje te worden gezet.
Een volgende keer komen dan de “dormitory boys” wel aan de beurt!
Geniet van hun glimlach, geniet van het werkplezier en de levenslust die zij uitstralen! Voor hen is de beschutte werkplaats van PCC een heerlijke plek om te kunnen werken, zij krijgen hier alle gelegenheid om helemaal tot hun recht te komen. En daar gaat het allemaal om in Hand in Hand!
